Bebekler geliyor, melek çehreli
Gülüyor hüzünle, ağlıyor hüzünle
Bilirsiniz ya çocukları
Orada kurulan saray yıkılmaz
Orada açılan yara onulmaz
Elimi tut, dizinde uyut
Saçımı okşa, öfkeni yut anne
Çiçekler su ister, su ister anne

Zamanın tenhasında büyüttükte siyahı
Bir gönül gurbetinde duyduk, o nâdim âhı
Hep mecnun-u Leyla ettik de sevdayı
Çölü sardırdık bir ateşe
Gülümsemedik ki doğsun güneşe
Çiçekler dala vardığı zaman
Sular arındırdığında günahı
Sevgi tohumları kurumadan
Bırakalım dünya, karbeyaz kalsın
Sulayın çiçekler gülsün
Sulayın çiçekler ölmesin

Gölge karanlıklar basmadan geceyi
Her adımda şafak görünsün
Açan kapatmadan son perdeyi
Istırâba duvar örülsün
Kara bulutlar kalbinden vurulsun
İdam sehbasına namertler konulsun
Yıldızlar yine parlasın gökte
Şehrin ışıkları hiç sönmesin
Sulayın çiçekler gülsün
Sulayın çiçekler ölmesin

Ah…! Bir barış sabahına,
Uyandırsak dünyâyı
Bembeyaz düşlere, hicret başlatıp
Eyvahı dipsiz kuyulara atsak
Ayrılığın boynunu vurup;
Hüznü ateşlerde yaksak
Tövbeler yıkasında siyahı
İkbalin ufkunda, umutlar açsın

Ne kadar toksan günaha
Helâle o kadar muhtaçsın
Nadân ışıkyılı uzakta
Huzur gölgem kadar yakın olsun

O havâri özlemli günlerden;
Kalan tortularla, yetinmeye çalışsak da!
Şeytanı güldürüp, meleği ağlatmadan
Anaların bağrına taş bağlatmadan
Fırat’ı hazin hazin çağlatmadan
Bak! Asuman çöker de üstümüze
Nasıl bakarız aynada yüzümüze
Ya susarsa kuşlar
Hiç ışık olmazsa kuyularda
İçimizde kıpır kıpır bir soluk
Ve bitmemişken güzellikler
Haydi! Sulayın,
Sulayın, çiçekler ölmesin

İşte geldik gidiyoruz
Dönmemek üzere biliyoruz
Yerlerin, göklerin
Ve ikisi arasındakilerin aşkına
Sevip sevilenlerin
Ve kutsalların aşkına
Sulayın çiçekler gülsün
Sulayın çiçekler ölmesin
Çiçekler ölmesin…

5.00/5 Toplam verilen oy : 5