İşte böyle
Törpülenmemiş acılar
Sonsuz karanlığa gömülen
Zor yaşam, sınıflı toplum
Kağızman’ın kırsalında
Müfrezelerden kaçan
Kaçakçılardan arda kalan
Terk edilmiş o mükellef sofrada
Misk-i amber kokan
Konserve kutusunun
Yanı başında duran
Beyaz tenli somun ekmeği
Dikenli çalılardan çoktan nasibini almış
Küçücük elerimle ilk defa dokunup ben sarılırken sana
Kürdistanlı gülümsemelerimle, bağrıma basarken seni
Arpa ekmeği bile bulunmadığı o günlerde açlıktan nefesimiz kokuyordu

Gözlerimden tüten özlemde
Babam
Elleri hep ellerimde duran
Mahkûm yolu bekleyen
Annem
İnleyen yüreğimde çöreklenen acılar
İçimi kemiren, çözülemeyen kördüğümler
Tüm Kürdistanlı yaralarıma bakıp, bakıp
Hep kaçak ağladım ben, bizi yıpratan o acı dolu günlere

Zaman değil, toplumsal yaşamdı hor
Biz yoksullara arsız sıkıntılar çektiren
Sızılar hançereme dayanmıştı bir kez; rezilliği yutkunamıyordum
Kürdistanlı gözyaşlarımdan acılar yuvarlanıyordu, esmerimsi yüzüme
Parçalanan yüreğimden olmalı ki, ben hiçbir zaman içten gülemedim

Ayrılığın gözyaşlarıydı akıttığım
Kaldığımız kompartımanda
Meçhule doğru giden yolda
Acımızı, kederimizi çeken kara trendi bize hüzünle düdük çalan
Dağlar aşılıyor dertler bitmiyordu, ardımızda bıraktığımız Kürdistan’da

Korkuyla, karanlık…
Yüzlere yansıyan hüzün
Yitirilmiş umutlar
Ustura sırtında ki yaşanan hayat
İçinde bulunduğumuz kahredici düzen
Yolu-yordamı olmayan üstümüze gelen
Yabancısı olduğumuz mega kentler
Sömürenler, öldürenler, çalıp çırpanlar…
Kuytu mezarlar, çıkmaz sokaklar
Şehirlerin tam orta yerinde
Cirit atan kadın tacirleri, emek simsarları
Haydutlar…
Borsacılar, bankacılar, bankerler
Rantçılar, siyasetçiler ey sizler siz reziller
Yine haykıracağım
Özgürlük isteyen her Kürdistanlı kaidesiyle
Devrimlere gönül vermiş proletaryanın, emekçilerin çığlıklarıyla
Bir kez daha “Yaşasın sosyalizm, kahrolsun sömüren düzen” diyeceğim

Mehmet Çobanoğlu
09.02.2013
İstanbul

2.5/5 Toplam verilen oy :