Hüzün ;Ve yağmur başlar... Özledim ne zamandır buğulanan cama ismini yazmayı ve sonra silindiğini gördüğümde kendimi sensizliğe alıştırmayı. Herşey ne kadar da güzeldi. İlk görüşmemiz gelir aklıma, sanki o an ben, o anda değildim, oysa ki sen ne güzeldin birazda utangaç. İşte, o halini özledim ve bekledim. Değişme sürecini bekledim, fakat olmadı. Ben beklemeye sende bekletmeye alıştın. Hayat devam ediyor. Farkındayım...Bir adam idam sehpasında son birkez düş kurar oda sevdiğidir ;Penceremde yansıyan soluksuz hüküm sehpası ve hilaline akseden belki gamzelerinin çukurları. O ip boynuma geçmeden umudumdu görebilmek, senin gözlerinden tekrar hayatı. Olmadı, bir tekme bitirdi hayatları. Olmadı.Biraz da sorgu gerek ;İnsan her zaman şanslı olmuyor hayat denen şu badiyede. O kavurucu ızdırap geliyorya yüreklere zihinlere ve hiç bir şey hissetmemeyi hissettiriyor, sana. Sonrasında düşsel kaybın başlıyor ve sen yokoluyorsun resmen. Değer yargılarını yitiriyorsun sırası ile önce aşk sonra sevgi ve saygı. Sonrasında çağın en büyük nükleer tehlikesi olan maddede arayışlarına başla. Hem cinslerim abazanlıktan Tanrı mahkemesinde yargılanırken, benim vicdanım sızlar her geçen gün...Üşürken gözlerimdeki sıcaklık aklımdasındır o an...Yalnızlığın hissiyatsız tarafı da yalnız olmaktır bence ... İnsan hiç birşey beklemeden ve beklentilerininde farkında olmadan birileri tarafından zorlanarak yanlız bırakılır hayatta. Bazen düşünüyorum aslında yalnız değilim. Kendim varım ben varım birinin olma gereğini hissetmemeliyim diyorum. Düşünüyorum. Düşüncelerimden bir çelme yiyip düşüyor, düşüncelerim. Dizleri kanıyor kısa pantolonlu çocukluğumun. Özlem de geliyor bu arada, hasret de. Doğrulup kalkmasını unutmuşum doğrusu. Unutmamalıyım ...Nedense !Artık kısa, uzun, manalı, manasız  cümleler kurmanın badiresi zihinsel çöküntülerime yol açmaya başladı. Hissiyatım farklı iken olgun olduğum durumlarım da, düşüncelerim daha farklı oluyor nedense. Sizin için büyük bir adım olan bir işe giriyorsunuz, fakat; iş, hiç hesap edilmeyecek bir anda ve zamanda, hiç hesab edilmeyecek bir durumda çığırından çıkıyor. Zaman, zamanı kovalıyor. Ve biz bunlara seyirci kalıyoruz nedense. Hiç beklenmedik anda bir gelişme oluyor ve yol alıyoruz. Devam etmeliyiz. Sadece devam...Farklılığın farkı.Farklı olmaya çalışmaktansa hayatta, hep aynı kalmayı yeğlemek gerekir aynı zamanda ve mekanda. İnsanın farkı, kendini anlatma çabası ve anlattıkları ile ön plana çıkar. Çünkü; insan bilmekle ve bildiklerini de bildirmekle yükümlüdür. Biraz çaba, biraz saygı, biraz sevgi ve günün yemeği; farkında olmadan farklı olmak. Afiyet olsun ...

2.5/5 Toplam verilen oy :