Ölümün kavşağında,
Kulakları tırmalayan,
Çıngırak yılanların
Sağır edici fısıltıları arasında,
Karanlığı ümüğünden
Boğazladığım gecesi,
Nice çalı, çırpı…
Nice dikinler de yürüdüm;
İçimdeki özgürlüğün kollarına koşarken,
Sırtıma saplanan yağlı kurşunla
Dinginleşen yakıcı acım,
Derin yaramı bir kızıl güle döndürdü bacı.

Zülüfleri kömür…
Kaşları zeytin karam,
Bırak, ağlatma beni
Saçlarını yolma zamanı mı?
Umutlarımı…
Tükettirme bana,
Ağlayarak yüzüme bakma,
Ne olur yıkma, öldürme beni,
Hani bana kavlın vardı,
Gelen Newroz’a senle gidecektik bacım.

Vadileri çok derin,
Yolları birer sırat köprüsü…
Fırtınalar hep döver doruğunu,
Beni yoklayan kahpe mermi gibi;
Bencileyin Dersimin de derdi çok,
Bağrında bilinmeyen nice acılar gizli,
Geceleri geçtiğim o yollarda,
Baykuşlar çoğalır yanı başımda,
Ötüşleri hayli bet…
Hepsinin bakışlarında uğursuzluklar dolu!
Varsın derin olsun yaram,
Saçlarına dokunma, yıldızları dökülmesin bacı.

Keşişlemede, ölümlü bir rüzgâr vuruyor,
Gözyaşlarım yanağımda sele döndü;
Halk isyanında kanım göle,
Düşman fena saldırdı,
Beyaz ordusuyla bize,
Hiç önemli değil bacı;
Kurban olduğum ey annemin kızı,
Durulacak ortalık, düşman zayiat verdi,
Panzerler ateş kusmayacak, artık halk zaferini elde etti.

Mehmet Çobanoğlu
24.11.2013/İst

2.5/5 Toplam verilen oy :