Prangaların şıngırtılarına, duvarların nemine alışık olan
Küf kokan karanlık zindanlarda
Bedenimi kemiren
Acı
Daima özlemini çektiğim güneş
İçimdeki yeşeren
Umut
Bu ne fütursuz zulümdür
Bu ne çiledir tüm gücüyle
Boynuma dolaşan
Ben yoksullukla, açlıkla bile terbiye olmadım
Şu zalimlere şu sömürenlere pes mi diyeceğim
Eğer, özgürlük uğruna gelecekse can alan ölüm, varsın bana hoş gelsin

Zifiri karanlıklara tanık eden gözlerim
Döşeğim, yorganım olan
Dışlığım
Ben itilmişim ben kovulmuşum ne yazar
Artık bir Kürdistan, bir de devrime gönül veren güçlü halklarımız var

Zindanlar, inkârlar, baskılar, sürgünler asla değiştiremez beni
Diyarbakır’da
Mamak’ta
Ulucanlarda
Sinop’ta
Silivri’de
Şu kahpe faşist düzenin
Saygon zindanları gibi
Cehennem olan mahpushanelerinde
Ardı ardına belli, bellisiz ne çok vurgunlar yedim
Sessiz çığlıklarımı içimde tutarak, çok kez okyanuslar gibi homurdanarak

Kaypakkaya’nın devrim için yaktığı özgürlük meşalesini
Deniz’in verdiği sınıf kavgasını
Mahir’in öğrettiği yoldaşlığı
Mahsun Korkmaz’ın korkusuzluğunu
Öcalan’ın sabrını, bilgeliğini devraldım
Ar damarı çatlamış olan şu alçakların kollarıma taktıkları zinciri kıracağım

Mehmet Çobanoğlu
07.12.2015
İstanbul

2.5/5 Toplam verilen oy :