İçim dışım insan kırıkları...
O ,bu ,şu batıyor işte! ,canım yanıyor.
Yüzümde ,gamzelerini yanaklarından düşürmüş çocuklar uyuyor...
Bağıramıyorum!.
Bilyeler dağılıyor koridora ,komidinin üstündeki bez bebek kundak arıyor.
Sessizliğimi ezberleyen ,hüzün canbazları daha erken büyüyor.
Satır atlıyorum...
Daha erken çıkıyorum arka bahçeden ,gün ışımadan...
Soluyor elin ,kokmuyor.
Hansel ve gratel dönüyorlar evlerine...
Bu masaldan al beni diyorum!...soğuk!
Bir soğuk! ,bir soğuk!..Nerdesin!!.
Mazgalın altında ,gözlerini güneşe çıkartamayanlar kalıyor...
Sadece görüş günlerinde ,içerde kimseler olmuyor..
Dışarıda kimse yokmu!...
Yok!.

Bakma! erken üşüyorum!.
Söğütün rengi değişiyor ,benzime devriliyor kokusu...
Ellerin kokmuyor!.
kuşlar ,karıncalar gibi yerde ölüyor...
Gökyüzünde ölüm yok bana...
Kanatlarımı terk edip ,emekliyorum göğsüne..
Ya sıcak süt kokusu bu ,ya da çıkartamadım ismini.
Kaldırımları ,köşe başlarını ,durakları silmiş birisi...
Lambayı çalmış ,mumları söndürmüş gitmiş!.
kiraz ağacının gölgesinden düşmüşüm ,dizleri ve dalları kanatmışım.
Gözlerim bağlanınca iki soğuğa , bir sıcağa yaklaşmışım...
Körebelerin çağında serpilmişim.
Saklambaçla doyurmuşum ,çiğ çocukluğu...
Pişmek ne ki ,kibrit kutusunda kırk çöpün arasında yanmış ,bitmiş ,kül olmuşum...
Yandı ,bitti ,kül oldu...bu tekerlemeyi aslında hiç sevmemişim.

Uyandı çocuklar...
Yüzümü yastığa gömüyorum ...
Yanaklarını görmesinler.

Sizin yanağınızda ne yok?

2.5/5 Toplam verilen oy :