Yine öksüz bebelere benzedim galiba.
Yıllar önce oyuncak arabamı çalmışlardı..
Günlerce ağlamıştım…
Ettiğim kavgaları, yediğim dayakları hatırlarım da…
Bir duvar dibine oturur, sessizce ağlardım.
Sesimi ya anam duyardı önce…
Ya da yoldan gelip geçenler…
Yoldan geçenler, bir şey demezlerdi ama,
Anam çok şey derdi bana..
“ El kadar çocuktan yine dayak yemişsin,
Utan, boyun devrilsin, kör olasıca..”
Dayak atsam yine aynı nakaratı söylerdi..
“Kazık kadar adam oldun.”
Utan, boyun devrilsin, kör olasıca…”

Dövsem de haksızdım… Dövülsem de..
Bir de anamdan dayak yerdim.
“Akşama babana söyleyeceğim,
Terbiyeni bir de o versin.”
Bildiği laf buydu…
Babamdan dayak yemektense,
Anamdan sopa yemeyi tercih ederdim.
Çünkü anamın eli hafifti,,,
Bazen bir terlik, bazen bir süpürge sapı..
Böylece kurtarırdım paçayı.

Yıllar geçti…
Hayallerimi de çaldılar..
Figüranlar başka da olsa, roller aynıydı…
Oysa ne de güzel hayallerim vardı.
Geç de olsa anladım ki,
Önce hayaller ölürdü… sonra da her şey…
Dün… çalınan oyuncak arabam için ağlamıştım.
Oysa bugün, çalınan hayallerim için ağlayamıyorum.
Bir de seni çaldılar benden…
İşte şimdi ağlıyorum…
Dün dövsem de haksızdım, dövülsem de…
Bu gün sevsem de haksızım.. Terk etsem de..
Çalınan arabam geri gelmesin, vazgeçtim …
Hayallerimi de çalsın yıllar, ondan da vazgeçtim…
Dünya da sizin olsun… Her şeyden vaz geçtim..
Yeter ki seni versinler bana…
Bir tek senden vazgeçemedim.

Vecdi Murat Soydan

2.5/5 Toplam verilen oy :