Bazı sevdalar vardır. İnsana başlarken çok güzel gelen, sonrasında bitişiyle beraber sevgisi de dahil, herşeyden vazgeçiren, herşeye korkuyla baktıran sevdalar. Önce bir dönem gözlerinden yağmurlar yağar insanın , sonra alıştığını zanneder. Asıl zor olan o zaman başlar. Artık karlar yağar gibi anılar yağmıştır üstünüze, önce o karları silkelemeniz gerekir üzerinizden. Ne kadar istemeseniz de... Sonra bu kez de sıcak bir köşe ararsınız ısınıp kendinize gelmek için. Üstünüzde kar parçacıkları kalmıştır, silkindikçe anı dökülür herbiryerinizden. Elleriniz buz kesmiştir, ısındıkça tutmaz olur o eller, ısındıkça bıçak yarası gib kesilir o eller, tutmak isteseniz de hiçbirşeyi tutamazsınız, canınız yanar. Artık sıcaktan da korkar hale gelirsiniz. Ya her sıcakta canım yanarsa korkusu sarar içinizi. Sıcaklıklardan da korkarsınız, sonrasında gelen soğukluklardan da. Yine de çividir çiviyi söken misali soğuk bir şeyle üşüyen yerlerinize pansumanlar yaparsınız, kanayan yerlere pansuman yapar gibi. Ancak bu pansuman sonrasında yine çekine çekine yaklaşmaya çalışırsınız sıcağa. Bir de bakarsınız ki bu kez canınız yanmamaya başlar, alışırsınız iyice. Ve yine mevsimler döner, önce baharı yaşarsınız, sonra sıcacık yazı. Ardından yine kış gelir, yine yağar karlar. Her kış yine üşür elleriniz, yine tutmaz olur belki. Ta ki siz gerçek sıcaklığı bulana kadar...Mustafa Hebip

5.00/5 Toplam verilen oy : 1