Bir sonu anımsattığı için mi,

Hep hüzünlüdür akşamlar.

Burukluğun çöküntüsü,

Kaplarken içimi,

Dalar giderim,

Karanlığın tenhalığına,

Nasıl da dokunur yaralara.

Gözlerim gezinirken;

Sonsuz karanlıklarda.

Ne garip,

Hep hazin sonları,

Ve bitiş hikayelerini;

Getirir ,koyar önüme.

Zamana hiç aldırmadan,

Capcanlı dururlar,

Karşımda öylece.

Yine dalarım ta uzaklara,

Hüzün bulutlarının kollarında,

Üzüntüm artar her damlada.

Tek başına bir yaşam,

Tekdüzeliğin sıkıntısı çökmüş üzerine,

Gökyüzü ve denizin,

O korkunç karanlığında,

Sonsuzluğa uzanan tek bir bakış;

Anlatımlara gebe.

Bekler dört gözle maviliği,

Yalnızca ayla,yıldızlarla paylaşılan,

Bir düş dünyasında;

Tek avuntusu bu,

Çırılçıplak bir yalnızlıkta.

Unutulmuş olmanın buruk tadı,

Zehirden de acı.

İnatla direniş mi,

Koşulsuz bir mecburiyet mi,

Yoksa,bir tercih mi,

Kim bilebilir.

Her şeye karşın,

Sonu acı bir yitiş hikayesi,

Yunus`un garibi gibi.

Ama duyan olmadı üç günde.

Yunması için;

Bulunamadı soğuk su bile.

Böyle kaç yaşam vardır,

Yalnızlığa yazılmış.

Deniz fenerlerinin aydınlığında,

Onlar gibi yapayalnız;

Yitip gitmek dağ başlarında.

2.5/5 Toplam verilen oy :