Çarşambaydı günlerden ve dokuzuydu Mayıs`ın,
Gözlerimin bayramıydı sanki o ilk bakışın.
Uykularından yeni uyanıyordu gözlerim,
Şehveti içindeydiler sanki hayal görmenin.
Gözlerim ürkek, gözlerim şaşkın, gözlerim cesur,
Duymamışlardı daha önce hiç böyle bir huzur.
Karşılaştıkları gözler, gözlerimin ham rengi,
Başladı iki çift gözün dillere destan cengi.
Gözlerinin üstünde hilal şeklinde birer ay,
Aydan daha ziyade, sanki gerilmiş iki yay.
İlk ok fırladı gönderilen hedefe o yaydan,
Hedef belliydi, göğsümden sızan bir damla kandan.
Bu, aldığı en ağır yenilgiydi gözlerimin,
Zafer sarhoşluğu meyvesiydi güzelliğinin.
Beynimde zifiri karanlığın aydınlattığı;
O en gözde dişilerin ulaşılmazlığıydı.
Ama umuda hep yol vardı karanlık bahtımda,
Sen; son veliaht olmalıydın gönlümün tahtında.

Şahinin uçuşundaki asalet vardı gülüşünde,
Kaplanın yırtıcılığı gizliydi bedeninde,
Güneşin sıcaklığını hissettim vücudunda,
Kedi gözündeki gizem saklıydı bakışında,
Okyanus gizliydi gözlerinin enginliğinde,
Kainatın büyüsü vardı pürüzsüz teninde,
Bir annenin şefkatini duydum dokunuşunda,
İpek böceğinin çaresizliğini gördüm saçında,
Ezan sesinin huzurunu duydum sesinde,
Öz benliğimle tanıştım benliğinin özünde,
Gülün ulaşılmazlığını tattım dudağında,
Ki sen; son veliaht oldun gönlümün tahtında.


Koyduysam kafama olmuştur o artık bilirsin,
Ben her şeyimle seninim artık, sende benimsin.
Bir ben varım şu yalan dünyada birde sen varsın,
Bana aitsin ya artık , isterse dünya yansın.
Sen yanımdayken tadı başka oluyor baharın,
Bir başka düşüyor gönlüme gölgesi dağların.
Bir tek senin yanında iken böyleyim korkusuz,
Bir tek sen yanımda yokken böyleyim huzursuz.
Kan değil sanki sen akıyorsun damarlarımda,
Ki sen; son veliahtsın artık gönlümün tahtında.

Bütün sevdaların kaderinde varmış ayrılık,
Azrail aldı seni benden engel olamadık.
Tek korkumdu bir gün sonsuza dek kaybetmek seni,
Tek korkumdu kulağımda duyamamak sesini.
İlk kez yaşıyorum senin olmadığın bir bahar,
Bilmiyorum gözyaşlarım daha ne kadar çağlar.
Sen yoksun artık boğuyor beni bu koca şehir,
Bir umudum var; belki Azrail bana da gelir.
Üşüyor ellerim, sensiz ağlıyor bu yüreğim,
Sensizliğin gölgesinde yaşamayı neyleyim.
Her gece tek başıma dinliyorum sessizliği,
Her gece ilmek, ilmek örüyorum sensizliği.
Sen alışmış olsan da toprağın serinliğine,
Ben hiç alışamadım sensizliğin gölgesine.
Sabret gülüm elbet bende geleceğim yanına,
Ki sen; hâlâ, son veliahtsın gönlümün tahtında.

2.5/5 Toplam verilen oy :