giderdim,

huysuz rüzgarların eşliğinde...

kimi zaman dimdik yürürdüm,

kimi zaman sendelerdim...



şehrin insanları arasında,

ayırt edilemezdim;

düpedüz insandım...

bir sonraki anımda

nefesten başka bir şey dilemezdim.



ta ki sen gelene kadar...



senli hayat sensizken zor...

öyle bir hal aldım ki,

hayaletinden ürperir oldum,

yüzüm şöyle keyifle bir gülemiyor...



çiçekler açıyor yol kenarlarında,

gülüyor dünya inadına...

alçak nasıl da kahkaha atıyor!

ben de toprağım,

sanki beni hiç mi hiç görmüyor...



gülmemeli hiçbir zerre,

sonbahar olmalı tek mevsim

ve günlerden 30 kasım olmalı,

sen benim olana dek,

dünya böyle kalmalı!...



ama zaman,

ruhumda durgun, dünyada göçebe.

hele gecesinde seni gördüğüm sabahlar!

nasıl da dalgasını geçiyor,

görüyor musun?



ötekiyim ben, ötekiyim;

evet, yapayalnızın tekiyim!

ama seninim,

olduğum gibi seninim...

öyle olmak mutlu ediyor beni.



öyle ölmek daha başka...



yine bir vurdumduymazlık var hayatta

beni ölüm çağırıyor...

Murat Ustaoğlu

2.5/5 Toplam verilen oy :