Ben, meçhul bir zamanın, çok bilinmeyenli devr-i alemlerinin birinde,
İsmi lazım olmayan bir şehrin, herhangi bir hastanesinde gözlerimi dünyaya açtığımda,
Yanımda ilk seni görebilme ve ilk sana tebessüm edebilme olasılığını düşündüm.

Ya da, aynı mahallenin, aynı sokağında, altlı-üstlü oturabilme,
Birlikte yakan top veya saklambaç oynayabilme,
Ve aynı okulun aynı sınıfında yan yana olabilme olasılığını da.

Ben, yitik sevdalar ülkesinin engebeli ve tozlu yollarında,
Kayıp bir şehre doğru yol alan şehirlerarası otobüs yolculuğunda,
Birlikte seyahat edebilme olasılığını da düşündüm.

Ya da, karşılıksız ve yapmacıksız, içten, samimi duygularla,
Seni ne kadar çok sevdiğimi her fırsatta söyleyebilme,
Ve senin de beni çok sevdiğini düşünebilme olasılığını da.

Ben, yalnızlıklar rıhtımından kalkan pusulası bozuk,
Gidişi olup, dönüşü olmayan dümeni kırık bir hayal gemisine, iki kişilik bilet alıp,
Umut dünyasının gizemli derinliklerine yelken açabilme olasılığını da düşündüm.

Ya da, çivisi çıkmış kocamış dünyaya birlikte meydan okuyabilme,
Tüm çirkinlikleri birlikte güzelleştirebilme,
Ve dünyaya haykırırcasına, “ seni çok seviyorum aşkım” diyebilme olasılığını da.

Ben, seni sevebilme olasılığını düşündükçe,
Duygularımın beni götürdüğü bilinmezlikler dünyasında, seni sevdiğim kadar,
Kendimi sevebilme olasılığının hepten olanaksız olduğu gerçeğini de düşündüm.

Bu yüzdendir ki, artık hiçbir şey düşünemez oldum…


Vecdi Murat SOYDAN

2.5/5 Toplam verilen oy :