Öksüz ve yetim  küçücük bir yürek...
Sıcak bir bahar akşamında,bir küçük çocuk ve elini tutmuş annesi,
söylermiş ninniler uyusun dalsın tatlı rüyaya diye.
Anne kokusuyla bir gül gibi açılmış gözleri uyur mu hiç.
Sonra dallar uykuya sımsıcak kollarda huzur ve güven içinde,
kulağında son fısıltı uyu yavrum uyu asla bırakmayacağım seni asla..
Ve açılır gözleri bir kapı sesine, o an korku dolu bakışla.
Tutar alır onu yüzü olmayan  gölgeler Bağrına,
O garip çocuk,haykırır annem diye, çırpınır ayaklarıyla havada,,
kanatlanıp uçarak kaçmak istercesine.
Başını sıvazlar garip kokulu eller annen uzaklara gitti yavrum diye.
O an Tüm sonbaharlardan, soğuk kış gecelerinden ve yalnızlıktan daha acı çarpar narin kalbi..
Sonra mı?; Gece, gündüz demeden bir arslan yavrusu gibi kükrer anne diye,
bir soğuk yetimhane odasında.Daldıkça dalar gündüz bile rüyalara,
annesini görmek umuduyla..
Bir kuş gibi  uçmak ister rüzgara karşı,
fırtınaya karşı inatla annesine doğru gökyüzüne.
Çırptıkça yükselir, daldıkça dalar huzur ülkesine sımsıcak anne bağrına.
Sanki Bir nefes uzaklığında,
annesinin merhametli elleri sanki sarar kolları üşüyen yüreğini.
Belki hayatında Hep karanlık geceler, En acı, en sessiz dökülen göz damlaları..
Bir evlat yetim ve öksüz kalmıştı o soğuk  bahar sabahında,
kim bilir kim hatırlar onu?Yalnız,
ve soğuk bir yetimhanenin bir köşesinde sessizce ağlayan o garip çocuğu kim sever ki?
Elinde annesinden kalan bir sac tokası,
koklar onu ve derinden çeker nefesine sanki sinmiş gül kokusu.. 

Uğur Kürşad Türkmensoy İstanbul,, 03.04.2015..

5.00/5 Toplam verilen oy : 1