Söylenecek bir şey kalmadı hayata dair.
Her şey söylendi, yazıldı, çizildi...
Ve... yaşanmadan bitiverdi…
Bir ömür misali…
Ölü bir doğumdu aslında hayat.
Suni teneffüs bile kurtaramazdı...
Tohum, çoktan toprağa düşmüştü de,
Nedense, açmamıştı çiçek.
Don mu yemişti, çiğ mi düşmüştü?
İnsanoğlu da böyle değil miydi sanki…
Bir kötüye, bir kalpsize düşülmüşse,
Taze gelinler mutlu olur muydu yuvalarında.
Açmadan solan kaç gonca gül vardı kim bilir.
Gözpınarları sel olan kaç çift göz...
Baba ocağı her zaman tatlıydı da,
El ocağı acı olurdu bazen...
Hele bir de arsıza düşülmüşse,
Günler, geceler mahpusluk içinde geçmez miydi?
Tıpkı, hayat gibi…
Kısacası;
Sahte bir dünyada, sahte duygular içinde,
Sahtekar insanlar arasında geçiyordu hayat.
İnsanları bile sevmekten korkmuştuk.
Eğrinin içinde doğruyu arar olmuştuk.
Gülü dalında değil de yapma çiçek misali,
Hep vazoda sever olmuştuk.
Oysa bizler yalana düşmandık, gerçeğe dost...
Söylenecek bir şey kalmadı artık,
Şimdi yaşam, başlamadan biten bir roman gibi,
Okumanın da tadı kalmadı artık.
Tıpkı, hayat gibi.

Vecdi Murat Soydan

2.5/5 Toplam verilen oy :