Dört bir yanımız uçurumdu sanki.
Ne ileri gidebildik, ne geri dönebildik.
Geçmişimizle boğuştuk, aralıksız
Kabuslar gördük, uyanıkken bile.
Keşkeler ve ah’lar arasında gidip, geldik,
Hesaplaşmalarımız hep yarım kaldı.
Esir alınan yine bizler olduk.
Hayallerimiz yaşayamadı bir türlü.
Ne geri çekebildik,
Ne durdurabildik zamanı.
İsyan ettik kadere,
Boyun eğdik, alınyazımıza.
Haykırmak,
Avazımız çıktığı kadar bağırmak istedik
Çığlıklarımızı, sadece ruhlarımız duydu.
Bir idam mahkumunun son arzusuydu belki de.
Dört duvar arasında, dört saatliğine,
Son bir kez nefes almayı istemek.
Bir kez, ama son kez nefes alabilmek.
Ayrılık acısının,
Ölümden beter olduğunu düşünemedik.
Kabullenemedik bir türlü gerçekleri.
Geç de olsa mutluluğu yakaladığımızda,
Kaçıverdi avuçlarımızdan bu gizemli sevda.
Düşünemediğimiz bir gerçek daha vardı:
Kelebeklerin ömrü kısa olurdu,
Kısa sürerdi bazı aşklar da.
Bizler zamana karşı yenik düştük.
Hiç yaşanmamış saydık bu sevdayı.
Hayatla oyun oynama sırası bize geldiğinde,
Sevinemedik bile kavuştuğumuz mutlu güne.
Bir türlü hamlemizi yapamadık,
Bir kez olsun öcümüzü alamadık.
Yenik düşen yine biz olduk.
Tıpkı kelebekler misali,
Hayat bizimle oyun oynadı.

Vecdi Murat SOYDAN
13/05/2008 Beylikova

2.5/5 Toplam verilen oy :