hor gördün olup biten her şeyi,
nasılsa yıkıldı deyip,gitmeyi sen istedin.
Oysa benim sevdam sonsuzdu,
kaçıp giden her şeyi sende gördüm.
Sonu çıkmaza çıkan sokaktayım şimdi.
Adı nefret denen oku çoktan germiştin,
acımadan fırlattın gidişinle.
Kalbime sapladın umutsuzluğun okunu.
Evvel böyle değildin, neden kirlettin
saf,temiz Hayallerimi!

Ve ben, bir damla gözyaşıyla,
mutsuzluklar içinde mutluluk arayışındayım,
şimdi gömülen, hayallerimin telaşındayım.
Saklandıkça ruhumu, acılar ardına,
buldu nefretin beni gizli odalarda.
Görmedi gözlerin ne güneşimi ne de gecelerimi.
Evvel böyle değildin, neden kirlettin
saf,temiz duygularımı.

Nedir bu sessiz gidişatın seyri,
azrailim görünsün diye mi.
Söyle Vicdanın kapalı kapı mı,
gönlüm sürünsün diye mi.
Pişmanlıklarım bağrımda,
keyfini sürsün diye mi.
Evvel böyle değildin, neden kirlettin
saf,temiz sevdamı.

Evvel nasıl bir güzel rüyaydı, hoş bir masaldı.
Ya şimdi bu ne bitmez bir kabus,
gündüzüm gitti kapkara gece çöktü.
Efkar vuran yüreğime şarkılardan söz istedim.
Sevgiye hasret kaldı deli gönlüm.
Evvel böyle değildin, neden kirlettin
saf,temiz dünyamı..

5.00/5 Toplam verilen oy : 1