Sivas’ın Ulaş köyünden,
İşsizliğin zulümünden,
Alacaklının dilinden,
Kaçmış gelmiş Veli dayı

O çöp senin, bu çöp benim,
Sokakta çürüdü tenim,
Ey insanlar; son feryadım,
Duyuramaz Veli dayı.

Sofra bilmez,soluk yüzü,
Yalanı yok, merttir sözü,
Dürüst kaldı, onun özü,
Ekmek arar, Veli dayı.

Tek dostu kaldı yanında,
Köpek ile yaşlı katırda,
Kulübesi bez çadırda,
Şükrediyor, Veli dayı.

Akşama kadar çabalar,
Geçmişi düşünür ağlar,
Her şeyi kadere bağlar,
Perişan hep, Veli dayı.

Huzur nedir görmediki,
Sevdayı hiç bilmediki,
Yoksulluktan çıkmadıki,
Ağlar gezer, Veli dayı.

Hidayete er, ol halis,
İhtiyarın kalbi muhlis,
Sende taşıyorsan nefis,
Kurtulsun şu Veli dayı.

Manisa’da yağışlı bir günün sabahı evden çıktım, kapımın önündeki çöpü karıştıran ak sakallı 75 yaşlarında güler yüzlü bir ihtiyar vardı. Yağan yamurdan korunmak için yırtık elbiselerini naylonun altına saklamaya çalışıyordu.. Adını sorduğumda; Veli dayı derler bana, hemde Sivas'ın Ulaş köyündenim dedi.Veli dayı bende Sivas'lıyım dedim, sevindi hemşerim. İhtiyar adam insanlardan çok dertliydi . Kendisiyle ilgilenmeye çalıştım, ama o kadar gururluyduki, Şükür bu bana yetiyor hemşerim dedi. Çöpteki işini bitirince,Allaha emanet olun dedi, hızlıca uzaklaştı.
Çok duyğulanmıştım ve bu şiiri yazdım. Bu yaştaki ihtiyarın azmi beni çok etkilemişti. Art niyetli insanlarına sesleniyorum; yıllarca yokluk edebiyatı yaptınız,vurdunuz, çaldınız, katlar, yatlar, ve paralar biriktirdiniz. Ama sadece bir şeyi unuttunuz; o çöpün içinde, sineklerin arasında ekmeğini kazanan,eli yüzü kirli Veli dayı kadar temiz ve dürüst olamadık maalesef.

4.00/5 Toplam verilen oy : 1