Bu yazacaklarim bir isyan olsun kendime...Allah'im bana cok guzel bir aile verdi,kismetli cocukmusum... Ben surekli bu guzel ailenin iyi evladi olmaya calistim ve oldugumuda dusunuyordum. Ama gun gectikce benimde hatalar yaptigimi anladim... Aklima geldi kucuklugum-en basit seylerden dolayi annemi,babami uzdugum anlar aklima geldi...acidim kendime. Sonra benimle beraber buyuyen sorunlar,pismanliklar,yanlis kararlar,yanlis hareketler... ve cok kotu bir dusunce-annemin,babamin beni desteklemedigi dusuncesi. Cok yanlisti. Onlar beni hep korumak istediler. Ve en kotusude yanlis yaptigimi bile bile inadima hayir diyememem,bazen susmayi beceriyorum kizdiklarima,bazende susamiyorum...kalp kiriyorum ve sonra tabiki benim kalbim kiriliyor soylediklerime...kendimden nefret ediyorum.Aylar once cok yanlis bir dusunce gecti aklimdan,sadece aklimdan gecmekle kalmadi bunu en yakin arkadasimlada paylastim...(dil yarasi). Erkek arkadasim icin ailemden vazgecebilecegimi soyledim... soylemez,dusunmez olaydim... Ve tabiki boyumun olcusunu aldim. Aileden baska hickimseden fayda yokmus. Birtek onlarin sevgisi sonsuz,masummus. Bunlari gecirdim aklimdan ve soyle soyledim kendime:"bende kendimi akilli sanirdim",diger arkadaslarima baktigimda onlari hic ailelerine deger veriyormus gibi gormezdim. Ama bende onlar gibi,herkes gibi hataliydim. Bu isyan dersim olsun. Ailem beni dodugum gunden beri,canim annem beni karninda,caninda oldugumu ogrendigi gunden beri destekliyor bense sadece bir-kac senedir gozumun icine bakani onlardan ileri koydum. Oysaki onlar hep gozumun icine baktilar,hep beni korumaya calistilar. Sordum kendime "kendini en rahat nerde hissediyorsun?"diye. Cevap evim,benim evim,anamin kucagi,babamin ocagi. Anladim herkez yalan Siz sonsuzsunuz ailem.

4.00/5 Toplam verilen oy : 1