o gittikten sonra kar yağmıştı izlerinin üstüne...
oysa her kıştan sonra bahar gelir, unutmuşum sanki...
her bahar Mart’la başlar Nisan’la ıslanır
ıslanmaya bir adım var
bugün Mart’ın otuz biri
ajandamda kalmış adı
bir yanında güzel bir filmin sahneleri

acaba gözleri hâlâ türkü gibi mi bakar?

diğer yanında acılar...
sahi, mutluluk ve acılar nasıl barışık yaşar?

ajandamda kalmış adı
ve adının üzerinde anılar...

yapraklar kendi renkleriyle güzeldir..
dalında... kendi halinde...
anılardan bir sahnede
yeşil bir yaprak ve bir çiçek
dans ediyorlar

ajandamda kalmış adı
ve adının altında sorular

kurumasını beklemeden bir yaprağı kanatmak kime ne yarar sağlar?
sahi biraz acındık mı yapraklar yetmez, dallarını neden keseriz ağacın?
her baharda şarkı söyleyerek yuva yapan göçmen kuş nereye yuva yapar?
dalları kesik bir ağaç sevgiye nasıl kucak açar?
sevmeli diyenler haklı, sevgisiz insan neye yarar?
ama söyleyin, sizi seven biri sevmekten neden vazgeçer?
siz, sizi sevmeyen birini ne kadar süre daha sevebilirsiniz?
sevginin hangi noktasında yanar, hangi noktasında donarsınız?
güzel anılarınıza saldırmaktan kimin eline ne geçer?
sizce bir insan kaç kere ölüp dirilebilir?
ya da sevginin bitkisel hayatına ne zaman girilir?
acılarınız katmerleşince mi?
yoksa duyguya duyarsızlaşınca mı?

ah yüreğim, sus bu konuda konuşma... sürsün sorular

sevdanın ağırlığını tartan, gücünü ölçen alet insanın bilinci değil midir?
ah bilincim, sen de aşk kadar değerlisin... seni de kutsuyorum...

kimler layıktır sevgiye, kim başıbozuktur?
ah onurum, sen de sevgi kadar kutsalsın... seni de seviyorum...

kim ileride ihanete uğrayacağını düşünerek sever ki?
ah duygularım, her şeye rağmen beni tamamlayansınız... sizi de koruyorum...

.....

elimde olsaydı da ayları yeniden düzenleyebilseydim... keşke Mart’lar otuz çekseydi... ve ertesi gün birisi bana bir Nisan şakası yapsaydı...

her Mart’ta yüreğimdeki yara depreşecek biliyorum

varsın olsun, acıları da tatlıdır sevgimin
varsın olsun; yeter ki, depreşen acılara rağmen daha değerli olan şeyin ne olduğunu bilelim... bir dönem istisnasız her gün onu düşündüğümüz, her gün ona kartlar ya da mektuplar yazdığımız, uğruna her şeyi göze aldığımız insan sevgi için bir araç değil midir?

insanı yücelten önemli değerlerden biri sevgiyse, onun temelinde olan şey; sevgi uğruna verdiğimiz emek, yani üretkenliğimiz değil midir?

saygımız öncelikle onadır...

ne mutlu sevgiyi amaç edinene...
ne mutlu sevgiye araç olana...
umutlu kalana... sevgiyi yaratana...

unutmayalım, kötülerin egemen olduğu bu dünyada umutlu kalmaya, daha çok yaratmaya her zamankinden daha çok ihtiyacımız var...

çünkü ömrümüzde kutsadığımız
gülümseyerek geriye baktığımız
o kadar az şey var ki...

Turgay Usanmaz

(ÖYKÜŞİİR Aylık Yazın Seçkisinden Yıl:4 Sayı:33- Mayıs 2002)

2.00/5 Toplam verilen oy : 1