Kader sancısında iki gramlık ruh.
Birbirine sevdalanmış gazel misali.
Tozlar içinde kalmış, yorganlar.
Uykular da eğilmiş, fidan gibi.

İsmini hecelerim, gün batımında.
Güneş nasıl da yansıyor, gözlerine.
Ela renkli kurşunlar vuruyor, bedenimi.
Ölen bir mezar gibiymiş, yaşam.

Rüyaların engin çığlıklarında,
Vahşi bir esaret depreşir.
Bütünleşen bir bulut olurum.
Gökyüzünün sesinde, acı denen öğreti.

Minik düşler kurdum, kendimce.
Asılı kaldım, rüua denen olguda.
Uyandıkça, seni gördüm karşımda.
Tıpkı aşka nakarat tutmak gibi.

Sana seslenmek ne kadar da güzel.
Hele bir de karşılık almak.
O güzel sesini duymak.
Sesinle, içimdeki yaşamı tazelemek.

Buruşmuş, mendilin içindeki sancı.
Gözyaşımda bir ana doğum yapıyor.
Bir oğul doğuyor, örneğin.
Sonrasında emekliyor, geleceğe doğru.

Şimdi kuşkularla eğildim, sorgularıma.
Bir desen çizdim, acıların düğümünden.
Keşfettim, hayat denen ölümü.
Bir kere daha doğdum, dudaklarından...

5.00/5 Toplam verilen oy : 4