Neysen ne iste…Hayat dalgakiranlara vurulmayan derya damlalarinin suya dokundugu pinarlari doyuran gün gölgesi günes sofrasi kumsallarla kendini doldurup bosaltan kum saati…ya bir kayik ya bir kürek alip götürmelerin zaman irmaginda sevgiyle yasit, yüreklenmekle esit, insan boylu yasam topragi neslinden..bize pembeler allar karalar beyazlar renkli cicek kokulu güzellikler kucaginda isminizi sözümüzü soyumuzu TÜRK diye adlandirdigindan beri ey dünya…Zaman henüz gündogumlari sancisi ceken safaklar yurduydu. Sevmek denen koca sey tertemiz nefeslerde tomurcuk terletiyordu, yagmur olacak bulut pusulasini soruyordu gökyüzünün delipoyrazca sökülüp yikinen yellerden, yükünde dünyanin doyumsuz sofralarini tasiyordu tig savrumu harmanlar sevdalisi bugdayklida havayi suyu zemheriyi baharbahceleyip dolgun basaklara zülfünü egdirip tarayan ekiiiiiin ekine degirmenler..ki, nerde ne vakit yerde harman miyiz gökte degirmen mi hic bakmadan kordon kirmenleyen savrulmus sacilmis sarkaclara, bir deli gönül tiryakiligidir tutuldugumuzun yarasini sarildigimiz derman, aldigi kadar veren cesaretin yigitligine mertligine ömrü varimizi paylasmak hukukundan sayip, huzurun hakkini arimiz namusumuz ibadetimiz itibarimiz bilen karaktere fikrimizi büyütüp kalbimizle teslim olusumuz..
Neysen ne iste, atesi suyu külü kibriti yanmakla buz kesmek arasi gönülden tutustugu ocaklara meram eyleyip care bilen kirmenden, ilmek ilmege dokunmus egrilmis el emegi göz nuru sevgi ülkerlerine gitmek zahmeti, tohumu toprakla bir etmenin kutlu hali keyfiydi ki…coraklasip cöllesmesin diye yazini güzünü iki bahardan kartopu cocukluguyla güle oynaya bahcelendiren güzellik …Ey Dünya bildigin sey olmali özümüzü yoguran sözümüz, cicegi kendin gibi ve cinari kendin gibi, cereni kendin bildigin gibi söylersen senden daha sevgili konusan hani…Ey Dünya güzelligine zül getiren haksizliksa korkmak ya da susmak bize ögretilen bir sey degildir, yani bilmeyiz biz zar gelir hem de zor gelir eger..haksizligin mülküne gündüzü uyandirip geceyi ciralandirmak bize kalmissa, oradaki cürüyen cerahatta iltihap ve intihar zengini olmaktansa ölmek yemin olsun ki daha yasanilir yüksek ve yüce degerdir. Sevmek hakkiyla kusu, yagmuru, pinari, dereyi, ormani, tarlayi, nohudu, iklimi, mevsimi, gökkusagini ve hakkiyla hukukuyla cümle cihani ve insani, daha salincagindayken bile görülmemis pembelerin tüllerinde düslere kurulu zaman, TÜRK dedi ve bizi nöbetine yazdi yigitlik mertlik adalet hosgörü cömertligi sofrasindan, topragini vatan; hasretini üstümüze insan diye ölümsüzlük tutkusu yazan sonsuz devran…
Ey güzel Dünya, özünde ne isen, sözünde gözünde gönlünde de O ´sun iste..! Sevgilimsin, selamim da agaca cicege tarlaya topraga cümlecihan insana ve sanadir.

TEMMUZ / 14………..Seyfi Karaca

2.5/5 Toplam verilen oy :