Karanlık çöküyorken yavaş yavaş yüzlere,
Evde uyku bastırır yorgun düşmüş gözlere.
Kapalı gökyüzünde gözü nemli bulutlar,
Karanlıkla beraber ağlamayı ümitler.

Güneş veda ederken gökyüzünden şehre,
Donuk bir ay çıkıyor, giden güneş yerine,
Artık uzun bir gece ışıtacak yüzleri,
Açık yerler bulursa, bulutlardan bir yeri.

Yalnız kalmış insana bir gariplik çöktürür,
Hasretle bakan gözden ılık bir yaş döktürür,
Kırık gönülden çıkan ahı duymaz akşamlar,
En mesut bir insandır bir akşamdan aşanlar.

Hazin bir ses yükselir bir evin odasından,
Ninni söyler bir ana, bıkmaz tatlı canından.
Yavrusu uyuyorken beşikte mışıl mışıl.
İlerde parlayacak bu gözler ışıl ışıl.

Derin bir ses yükselir bir hasta yatağından,
Artık ömrü az kaldı bu dünya hayatından.
Gözü sabit noktada beklerken bir sabahı,
Birden ağzından çıkar az yaşamanın ahı.

Bedenler uykudadır, her bir dertten habersiz.
Erken ölme uğruna, bu yaşama çok yersiz.
Ruhlar dolaşırlarken rüyalar kapısını,
Bir an olsa dindirir dertli hasta yasını…

Saatler ilerlerken gecenin derinine,
Tatlı bir uyku çöker, yatanın gözlerine.
Gülümser uykusunda gördüğü rüyalara,
Hepsi hayalden olan bir takım yalanlara.

Kimi gözde uyku yok, düşünüyor yarını,
Kimi pişmanlık duyar, kaybetmiştir yarını.
Geçiyor ışıklardan bak hüzün akşamları,
Sabahı özletiyor bu Şubat akşamları.



Muhip Erdener SOYDAN
24 Şubat 1961 Saat 20:40 Ankara

2.5/5 Toplam verilen oy :