Düşün ey sevgili,
Bir zamanlar güller açan
Gük kokan sesli sözlü zamanları,
Düşün ardında kalan gül yangınlarını...
Şimdi gözlerini kapat ve dinle;
Dinle şu kocaman şehrin
Terkedilmiş sessiz çınlamasını
Karanlık ve tenha sokakların
İsyan çığlıklarını..
Sönük sokak lambalarının
Ayak seslerinden yoksun
Kaldırımlara lanetini dinle..
Işıksız kalan pervanelerin
Işığı hiç sönmeyen kentler arayışını,
Şehre tutsak yorgun caddelerin
Sözün bittiği gerçekliğine
Teslim oluşunu dinle...
Gri ağlamaklı bulutlar
Perde çektiler gökyüzüne
Dili tutulmuş bütün yıldızların
Bir gülüşlük bile ses yok...
Neye dokunmuşsam
Solmuş avuçlarımda
Mesafeler yırtıldı
Parçalandı haykırışlarımda,
Yıkıldı içimdeki bütün kentler
Hangi enkazın altında kaldığım meçhul
Çıt yok...inilti yok...
Kan kokusu yok...ceset yok...
Bir ruhun nasıl ölebildiğini dinle...

5.00/5 Toplam verilen oy : 1