Sönmüş Volkanı Arzuların

sönmüş volkanı arzuların
çilekeş yağmur damlası izbede
sırıtır boş kuyularda gölgeler
yaşamaya inat nice anların
sevimsiz gülümsemeler
karınca sırtında rahat
özlemi rafa kaldırmış
namlunun kara deliği
şişmiş taban acısı var
kepazeliğin mezesinde
uçamıyor artık sinekler
foseptik çukur müzesinde
ey katillerin en güzeli
koş toprağa düşmeden cemre
yakışır sana bu heybet
itaat ettikçe gizli emre