Kaldırımlar kenarında küçük büyük sıra evler,
Allı morlu, yeşilli, hepsi de güzel renkler.
Bu evlerde kim bilir kimler var?
Kim bilir hangi dertli, kim bilir hangi ihtiyar.
Kim bilir beşikteki ağlayan yavrusunu,
Ninnilerle uyutan analar, ak saçlı nineler var.
İşte böyledir bizim sokak.

Gidince uzak yere, içimi sarar hasret,
Düşünürüm o zaman, büyüklük var adında.
Derim kendi kendime:” Erdener, biraz sabret! ”
Düşünceni unut artık, göründü bizim sokak.
İşte şurda, yakında!
Ardımda kalan günler hep bu sokakta geçti
Bu hasretin kalbime yeni yaralar deşti.
Akan gözyaşlarımı ancak sen durdurursun
Sende gördüm iyiyi, sende gördüm kötüyü.
Uzun uzun ayrılmam sendedir kalbim, sokak.


Muhip Erdener SOYDAN
05 Temmuz 1960 Ankara

2.5/5 Toplam verilen oy :