Hep ordu fethetmiş komutan gururuyla yürür, konuşurken ikide bir öksürürdü. Yaşı hayli ilerlemiş olmasına karşın kendi deyimiyle “zıpkın gibi delikanlı” idi. Her zaman taze, her an canlı ve oldukça da heyecanlıydı. Geçmişini kimse bilmez, sorana da söylemezdi. Kendince hobileri vardı. Balık tutardı, volta atardı, akıl satardı. Bazen de yan yatar, çamura batardı. Çamura batardı sözün gelişi aslında. Öyle uygunsuz ve kirli işlere bulaşmaz, iki kişiyle pek dolaşmazdı. Hep yalnızdı. “Anamdan yalnız doğmuşum” der, kendi kendine tebessüm eder, ara sıra da gülerdi. En çok çocukları sever, bütün çocukları dilinin döndüğünce överdi. Hiç evlenmemiş derlerdi. Çocuklara olan sevgisi belki de bu sebeptendi. Kale gibi adamdı bir zamanlar. Kendi öyle söylerdi. Bir gün yine balık tutmak için çay kenarına yaklaştı. Gözlerine inanamadı. “Herkes bugün balıkçı olmuş” diye mırıldandı kendi kendine. Çünkü her zamankinden daha fazla bir yoğunluk vardı. İnsanlar burada balık tutuyorlardı. Önce biraz tedirgin oldu, sonra çaya oltasını atmak için hazırlanmaya başladı. Tam o sırada bir çocuğun sularda çırpındığını gördü. Çocuk boğulmak üzereydi. Fakat her nedense hiç kimse ilgilenmiyordu bile. Yaşlı adam çocuğu kurtarmak için suya dalarken, bunun kendisi için bir son olacağını bilemezdi. Gitti, çocuğu tutup suyun kenarına kadar güçlükle de olsa getirdi. Çayın kenarına boylu boyunca uzandı ve son nefesini verdi. Onun kurtardığı çocuk bugün bir öğretmen olarak yaşamını sürdürüyor. Herkese şunu söylüyor. “Hayatta sizin için ölümü bile göze alabilecek insanlar varsa, ölümden niye korkarsınız?” Ve sizde insanları böylesine seviyorsanız onlarda sizin gibi düşünecek ve hayata gülümseyecektir. Yüzünüzden gülücükler hiç eksin olmasın. Hiçbir isteğiniz yarım kalmasın. Esenlikle.  

5.00/5 Toplam verilen oy : 1