sandalyenin ruhsuz haline baktımoturdum
sormadım halimi sustum konuşmadım
kapılar hep bana sessizce yaklaştı durdum
birşey yapamadım üzüldüm baktım

gözlerim yine kanlandı morluklar ise hep aynı kaldı
bugün pazartesiydi hiç bir şey hissetmedim
öleceğim güne kadar hep kendimi avuttum
yatağım hep dağınık ayaklarım hep yorgundu

bir karanfil ağlıyordu hissetim onu
sanki insalar derin darbe olmuş gibiydi
sonunda bir umut ışığı yandı
gözlerim sanki gülmüş ağlıyordu

sözlerimi hiç bitiremeden kitaplara kapak olmuştu
çok üzgündüm nasıl söyleyebilirdim hasta olduğumu
annemim özellikle ağlayacağını bile bile
o an hayata gözlerimi kapadım


ramazan karababa ankara malatya

3.33/5 Toplam verilen oy : 3