Şöyle anlatırdım sürekli. Kör gözlerle bakanları utandırmak için. Sırf farketsinler diye olan biteni ayrıntıları tek tek işlerdim beyinlerine. Yürekler nasırlaştı artık, dokunsa da hissetmiyor. Çünkü alıştık yaraya parmak basıpta çare bulmayanlara. Artık acıtmıyor tekrarlamak. Yürekler çok dövülmüş bir köpek yavrusu gibi. Acı ağlatmaz artık. Bütün bu düzensiz düzene bu kadar kolay alet olmak bu yüzden.Rüyalara girmiyor artık kalem satan çocuklar ya da satacak kalemi olmayanlar. artık beyaz atlı prensleride görmüyoruz, rüyalarımız dahi hatırlanmak istemiyor, alet olmamak için emellerimize..NeyseMutsuzluk yayan tüm bu karalamalar, sizin tül inmiş gözlerinize gerçek görünecek. buysa eğer sahte muhabbetlerin bir anlamı yok. Diyorum alışmak normalleştirir bu yüzden gülmek veya birileri gülsün diye bir şeyler yapmak istiyorum, fıkra olmak isteyen insanlarda var evet ama benim paçalarımdan dökülüyor terbiyem. o yüzden terbiyemi tutuyor ve öykü olmak istiyorum..Öykü olsaydım;Sokak sokak bölünmüş insanları anlatırdım. Hani bir sınır vardır ama haritada görülmez ya. Hani biz yaratırız ve çizmeyiz yarattığımız için utanarak. Kimbilir kaç farklı sokak vardır kaç farlı şehirde. Aslında şehirden şehire değişen güneşin doğma süresi değildir elbet, insanı da değişir. Her şehri gezmek isterdim, yazardım size onları. Her şehir farklı bir insana benzer. İstanbul saçları sonradan sarıya boyanan esmere benzer. Erzurum hep karlıdır saçı ve bazılarıda işci tulumlu İzmir geceleri.. bazısının kabuğu daha incedir, daha çok güler daha güneşli olduğu için mi acaba? bazısı Şırnak gibi manikürsüz, çatlak elli kara kaşlı bir kızdır. Aslında çok güzel uzun parmakları vardır ama Mersin gibi kıyısındadır yaşamın, kıyısına yanaşanı çok olur..Öykü olsaydım şayet hep hep anlatırdım size, insanları. Şehirleri, yolları, Dolaşırdım tüm sınırları olanları ya da olmayanları. İnsandan insana gezmek, yoldan yola savrulmak, kulaktan kulağa dolaşmak isterdim..Öykülere benzemek isterdim ya siz?
 
 

4.33/5 Toplam verilen oy : 6