Örtün Üstünü Üşür

Koca bir dağ başında
Sırsıklam saçlarıyla
Rüzgarlara kollarını ardına dek açarak
Yüzüne değen bir dostu hatırlamak
Neyle örtüşür
Bir çocuk gibidir o
Örtün üstünü üşür

Şimdi şiir denilen o örtündüğün kumaşa
Nakışla kendini baştan başa
Her sözcük kendini aşar
Her sözcük kendine karışır
Çünkü bir rüzgara vereceksin adını
Sana da o yakışır