Ses var görüntü yok...soluk var sahibinden eser yok
Durumlarına düşmemek için
Kirpiklerini kaldırdığı sürgülerden kurtaracak ki insan
Kalbinde eşi benzersizliği işleyip
Ellerini ve ayaklarını gücenmeyecek ki
kendini kapıda bekleyen zamana
gönlünü hele insan
uca bucağa sığmayan hayaller yüklüsü gönlünü...
Serip yayacak ki dağa taşa kuşa konana göçene
Daha neler nelerin harcından iratlar harmanlayıp
Ancak aşkın sofrasında kendini bulmaya...
Yoksa dönsün dursun orta yerlerde boşluk.
Yeri mi yok
Hayatı tümden gözyumana bakışlarını
Gürültü var yağmur yoklardan hani
Çalım var, poz var, caka var, fiyakacının hani
Üfü' nün üfüsü hani kendi ezik, kimsizi büzük
Yanmış tütmüş el kadar bir kağıda
Zehrin endeminde kirletilmiş gibisi müsveddesine karalamalık
Okunmadan üflenmiş bir yoksunluğun
Ayaküstü perdesinde fasılsız hicrana rol kesen hem de
Ve dolunca dakkası elbette
İskarpin topuğunda aşağıya kül bastılık
Hayatına söndürülüp
........ gitmeden.

Seyfi Karaca .......Aralık / 10

2.5/5 Toplam verilen oy :