Ben bir çocuktum, aklım çekip çağıran rüzgar ülkelerinin çığlığında
Ektim belki düş toprağını
Rüyalara girdim dilimde dudağımda hoyratellerin şarkı türküsü
Dikenli yollarda toz dumanlı çağlarda
Meyhoş erik dallarını eğdim belki, belki dut yedim
Bülbüllerin beter eden sazına sustum
Çağla döktü çiçeklerinden bahar, belki ben ırmak boylarından dolap döndüm
Nem kaptım esen yelden, su çektim dipsiz sarnıçlarından zamanın
Belki bir kuyuya düştüm gökyüzüne yüzüne masmavi..
Belki atlas deniziydi mavi iki kez...
Nar sındım ham meyveyi, dane dane gül sundum belki
Gönülaçan olgun bahara
Hayretine hoşnut oldum aşkın sevginin
Ben bir sevda gezginiydim nihayet
Nihayet bir çoçuk....
Aklı ipin ucunu kaçırmadığı rüzgar kanatlarına takılı uçurtmalarında
Nihayet bir insandım ben; eşe, dosta, sevgiliye...
Sevgi dolusu bir insan,
Ve aşka düşenlerin kendince delisi

Seyfi Karaca.........Aralık / 11

2.5/5 Toplam verilen oy :