Karlar erirken saklı bir mektuptur belki koynunda esen rüzgarlar
Tüten bacalarda son kalanlarını bölüştürmeye yolcu duran bahtiyar
Ayaklarında ayaz,
Dizlerinde çamur,
Cezbedişlerinde ufuklara açık uzaklık....
Karlar erirken dilerse bildiği yerde sönsün fenerler, ki gam değildir beyaza
İsterse günü en yamaç yerinde şaşırsın pusula, ki dert değildir zamana ve zarfa
Karlar erirken isterse oynasın dağların oturduğu yerler yanık çıralar yerinde
Yük değildir derdini ezelden bağrına basmış ve elde ısrarına tutkun bir yemin
Karlar erirken dilerse tersine dönsün dursun pervane değirmene yük değildir
Aşkı uğrun uğrun sıladiyarım diye göze alanda yürekse
Karlar erirken gökleri seslen ve yeter ki sen gönlüne yazılmış olan amanla
Karlar erirken suya saki,
Toprak altında kışlayan göğçeklere ırgat,
Üryan ağaçlara yalnızlığını unuttturan kıraçlardan güller goncasını seslen
Karlar erirken sevdalılığını derlen sen ,
Be insan, sevdalılığınııııı...! Ki hangi düşlerin gölgelerinde salkımlı söğütlü
Üryan olmuş rüyalarını söyle, zoru söyle, zordan belki daha zoru
Ki, diğer kalanları sana Aşk,
Öp öz kendi elleriyle baharlanıp
Bağını özledğin bahçelerle bahsedip ilanı aşk edecektir hayaldeki sevgiliye
Eminol ki,
Üstelik de en değme-değirmi,
........ alllı ballı çiçekçelerden...

Seyfi Karaca........Nisan / 12

2.5/5 Toplam verilen oy :