KADER MAHKUMU
Dört duvar arasında özgürlüğü soluyorum
Hasrete yenik düşüp saçlarımı yoluyorum
Boğazım düğümleniyor çığ gibi doluyorum
İçten içe ağlamayı öğreniyorum burada
Yenilen ekmek içilen su zehir gibi yutamıyorum
Her anım gam ile keder üzerimden atamıyorum
Yatak yorgan diken olmuş sanki yatamıyorum
Uykusuz uyanmayı öğreniyorum burada
Geçmişimi izliyorum saniye saniye
Düşünüyorum niye buradayım niye
Ne bir selam geliyor ne bir hediye
Dostu düşmanı öğreniyorum burada
Ne tatlıymış evimde yenen o yavan aş
Cennetmiş meğer gezdiğim dağ taş
Ne kadar zormuş gerçekle yapılan savaş
Hayalle yaşamayı öğreniyorum burada
Gönlüm dışarıda geziyor içerdeki beden
Kahrolsun beni kader mahkumu eden
Ömrümden boşu boşuna geçip giden
Günleri saymayı öğreniyorum burada
Hem sevinç hem hüzün var görüş gününde
Hasretim dinmiyor herkesin gözü önünde
Hem güç hem de yetki var Allahın bönünde
Boyun büküp susmayı öğreniyorum burada
Bahar yok karakış yılın dört mevsimi
Sabırla terbiye ediyorum nefsimi
Yitirdim bütün hırsımı,arzumu,hevesimi
Kara kara düşünmeyi öğreniyorum burada
Kalmamış yüreklerde sığınacak bir kovuk
Koğuşlar demir parmaklıklar kadar soğuk
Sesim her zaman kısık her zaman boğuk
Sessiz çığlık atmayı öğreniyorum burada
Bu mat ve tek renk hayat insanı ürkütüyor
Ne bir çiçek açıyor ne de bir kuş ötüyor
Cennet kokulu çocuklarım burnumda tütüyor
Fotoğraflarla avunmayı öğreniyorum burada
Adem Durmazer

5.00/5 Toplam verilen oy : 2