İstanbula Doğru

Çocuktum, yorgundum
Hastaydım
Gün doğmadan
Şafağa beş kala
Düşerdik yollara
Ürperirdim
O sabah ayazını
İliklerime dek hissederdim
Geride kalmış
Sıcacık yatağın
Yarım kalmış uykunun
Hasretiyle titrerdim
Otobüs kaçar, o kovalar
Yollarda doğardı güneş
Bir karmaşa, bir gürültü
Neydi buraya çeken
Bu kalabalığı
Her yer insan ziyanlığı
Ve İstanbul gözükürdü
Bir kâbus gibi...

Gürsel İleri