Eril dişil niçini çok imgelerle
Nereye sarkacağını şaşırmış hiç muhabbet
Tez ayrılıkların kırık kanatlı yürümeyi deneyenleri olarak
Yuvasıı kimin çatısındadır unutmuş dudu dillerin
Süslü tarafı gardoraplarında hep kraliçe kalan
Desen desen atlas satin yolsuzunu
Hayatı sönmüş renkler üstünden yürüyen
Korsanlar dolusu yağma
Toplu taşınmacılığın ağızda çiğne çiğne tadını kaçırmış
Sakız çürükleri gibi
Kefilsiz perdelere basan ara nağmelerin gözü ardında gidenini
Onu bulamayacak ne var dedi kayıt kamet
Onu bilmeyecek ne var..?
Sallanır sarsılırsan eğer
Şangırtısından bulursun hangi aynada kimbilir
Kaç yıl eevvel apışıp kalan gülüşün
Şimdikinden çok daha insana benzeyen
Ve sırtından hiç çözülmeyen o güne kadarki buz
Kırmak için kendi iliklerinde usturalandığı yaradan
Sıra sıra
Omuz verdi bağajlandığı yüke,
Nefes verdi sahibi bellisiz yanık seslere,
Takat kesildi ortalıklarda kalan onun bunun tekme tokadına
Tenekelik edecek ömrünü
Çakmak taşlarına vurulmuş kıvılcımlar misali
Dilsiz...olduğu yerde bıraktı boşluğa kendini küsen hozan
Eril dişil
Edemedi hepten yaver gitti şansına kuzguni küskün
Üstelik de büyümesi bir türlü dinmeyen
Kanamalara tütün basar gibi tıkalı kalıplada çarık eskitip
Dünyası başına çöktüğü yerde buldu kement kement
Kalp evi İnsansızlığa kalmışlık

Seyfi Karaca...Temmuz / 10

2.5/5 Toplam verilen oy :