Hasretim doldu yine

Dolup taştı yine

Bırakın beni yollar

Uzayın dağlar

Varın rüzgarlar

Hasretim azdı yine

Durmuyor, taştı yine


Bırakın beni çekilin,önümde durmayın n’olur

Çekilecek gibi bir yara değil ki bu, kalıp çekeyim

İyileşebilecek bir dert değil ki bu, kalıp devâ bulayım

Can sırtımda duran kör bir bıçaktı bu, tutulur gibi değil

Tutabilsem de, hissetmemeye ellerim muktedir değil

Tutup atmaya, yüreğim dayanabilecek gibi değil

Gözlerimde donan şu kar, çözülecek gibi değil


Karanlığa karışmış çelimsiz geceler/im

Uykusuzluktan sökülüp dikilecek gibi değil

Bilmiyorum işte, ne nedir ne de ne değil...

Öylece dalmışım, bakıyordum

Yollar duruyor...

Dağlar duruyor...

Rüzgar duruyor...

Bir hasret ki, yara bere yüreğim

Hergün biraz daha, varlığını hissettiğim

Hissettikçe, canımdan koparca can tükettim

Ve birgün bedenimden ruhumu kaybettim...


Bu düşünceler ki,yüreğime derin acılar katar

Bu acılar beni yakar, yakar da yüreğimi dağlar

Ah! bu hasret ki nefesime dar düğümler atar

Eriyen şu zaman ki, yüreğimde umutlar kırar

Bu yitik bekleyiş, çâresizliğime kahr’lar katar

Bu hasret ağrısı bir düşman gibi,pusuya yatar

cellât kesilmiş mesâfeler, yollarım prangalar

Beni alır da bir rüzgar, savurup önüne katar

Bilinmezliğe sürgün ederce, ö l ü m e katar

2.5/5 Toplam verilen oy :