Yüzeyleri kodlanmamış gökyüzünden torpidosuz kızaksız
Fırtınalar kopunca sen karışıyorsun zamanın alabulacasına
Artık... kendi koynundan sökülen şafak mıdır
Çağla kıvamında kar mevsiminden uyanan çiçek mi..?
Sıra sıra dağlar diziliyor aklıyın her izi bastığı hayale
Dereler süzülüyor haritasız gönül toprağında, çaylar buğlanıyor bahar tütsüsünde
Uykuda kardelen ömrü uyanıyor billur bakışlı ve tazecik
Çıkrıklar eğriliyor atılmış her ilmekte hayatın binbir hallerini okuyan davete
Fırtınalar kopunca sevda kuşlarıyla bir uçkun
Dalgalar boy veriyor yaşam derinliğine süyeeeem süyem
Yavan yüreğinde hayal kuran düşlerdeki denizen çığlıklar çınlıyor martımsı
Sarı çiğdemlerle nergisler deli çağında, sevgili ayyında
Tükenmesiz yılların ardına düşüyor bir yudum çığ
Devresinde olmadık dertlerin deryasına dalıyor büyüdükce masal ve çocuk
Divanelerin dindiği herşey saklambaç oluyor yazıya ve söze
Sonra keşfe çıkıyor toz topraklara bulanarak, özünü aslını doludizgin
Devresinde sönmüş bir mumun sürüklendiği serüvenden yanarak
Ey bana yar olan dünya
Hanisin...
Nerdesin diye....?

Seyfi Karaca.......Aralık / 11

2.5/5 Toplam verilen oy :