Bez bebeklere kendi künyesini sarınıp
Yalnızlık bakan gözlerinde simsiyah göz yaşları irisin
Bilirsin
Alışıktır ırmakların yolcusu sularda
Sürüklenip giden çakıl taşları herşeyden çok mecnundur
Hayatı çöllere düşen bir kum tanesi oluncaya dek böylesi
Aşk-ı derya gezginlere kucak açan resimsiz aynalarda süpsürgün
Kaçak bir güvercin kanadını taşır koynunda ezel ve ebed
Turunculara iz bırakan rengindeki güzlere sarıcalar serperek
Çıplağına ayaz vurmuş gecelere konar çiğ ve soyulmuş portakal tadında buruk
Yıldızlar süsslenir solar, buzlu camlar penceresinde her gece
Bütün kapıları perde perde ışıklara kapanır
Gözlemekten gönlü yorgun
İnsandan umut kesmiş hanların

Seyfi Karaca........Temmuz / 2007

2.5/5 Toplam verilen oy :