Söğütlerle sulanır serinleri karayanık toprağın
Kimse gelmezse ıssız bir yol gelip uğrar
Yazılarda ikindiye varan kıraca
Kimse bakmazsa gün doğar,
Işık salkımlanır,
Kana kana kana insana susar dağ bayırlardaki adsız çeşmeler
Yalnızlığını yuyup da, sessizliği yıkamaktan pırıl pırıl su sesi
Kimse geçmezse zamandan
Bir avuç göz nuruyla yere yığılarak beyaz beyaz bulutlar....
Akşama yakın duvar diplerinde kapılananır hani
Göçebeliğine ilk dördün
Yüklükleriyle dengine çatıp engir asamalarını derebağların
Kimse gelmese bile içe doğmuş kırlangıçlardı...
Ve ekin kuşları biçilmiş desteler altında bıldırcıııın
Bıldırcın...
Hasretliği yelkovan eden ıslıklar çalmaktan usanmadan
Masmavi gökyüzünü sakine erdiren
Kimse dönmezse
Unutulmuş tozlu kağnı tekerleri döner
Gönlü burukların hatır viranesinde
Kimse geçmezse karıncaların katarları yüklenir yılkı devrini
Eskileri yazan dürülü defterlerde arpa buğday mevsimlerini kervan edip
Kimse almazsa üstüne bu büyük yangından sonraki kalan külü
Harmandaki poyraz, bağdaki hozan, çalıdaki gül...
Kimse sormazsa hatırı kapıda yuvası yıkık kalan kırlangıç
Penceredeki yağmur,
Ama mutlaka ve mutlaka ay gülerek yüze
Kimsesizliğe eğer hani
Hiç kimseler gülmezse

Seyfi Karaca........Nisan / 11

2.5/5 Toplam verilen oy :