Çocukluğun etrafı çevrilmemiş yalansız engelsiz bilenliğiyle
Kiminle nasıl gönül haldeşliğini bağlayacağına kuşatılmasız
O sevip sofralanmanın büyük sevincine doymak usanmak nedir ;
Hiç mi hiç vazgeçmediğine...
Birgün herhangi akıl ve yürek sapmasıyla vazgeçerek
Zamanı
Mekanı
İnsanı çarçabuk geçmek gibi bir sapmaya,
Tütün tablalığı her pahada...
Her pahada hayatını içinde boğulduğu bataklığa bulaşıp
Bir çırpınış boyu daha harapta alıkoyarak ana kucağından azadlığı
Bir sarsıntı daha
Baba ocağından virane
Dam boyu büyümekle öyle adam olacağına tümüyle yanılıp
Ve bankaları şaşkına çevirence kuşatılmışlıklara hesapsız...
Vazgeçerek..
.... bir kıvılcımlık ateşle sevgilere yüreklenmekten gayrıya
Vazgeçerek bağdan, bağbanlıktan, topraktan ve tohumdan
Ateşli silahlara merak saldırıp..O onu,
O onu,
O onu...silip süpüre süpüre taaa ki...
Merhabasında tek soluk yarenliği kalmayana dek
Vaz-geçme pahasına yüreğinde kendi canını dahi taşıyamadığı
Vazgeçerek insan denen çocuğu...
Taaa ki boğulup bitene kadar öfke dalaşlı ağızlarlarla tükrük tükrüğe
Bir birinin ocağına kezzabın kuyusundan acılar kıyıp
Ecel ecele kir yunaklarından sular döktüğü

Seyfi Karaca.........Mart / 11

2.5/5 Toplam verilen oy :