Anam..
Öpüldükce elleri binbaharlardan burcu kokan
Doyumsuz dünya güzelliğinin herkesce annesi kadar
Bence de anam
Diyordu ki bana fısıldadığı
Tandır ekmeklerin ekşili çörekleri sofrası başında
İki işinin arasında
Tüm canını canıma sararak ve kendi
Bozkır dağlarında esip gezen rüzgarların
Dilinden türkü toplayarak
Sonralara kucaklarına sığmayan bir çocuğu
Haylaz şernazına yorğun yoğrularak büyüyen bana
Herkes ev bar olmaya kazanca gider dünyayı
Benim oğlan mecnun başı fidayda
Kızların da
Sazların da
Birini alıp birini bırakıyor
Bu kafayla çöpün bile sahibi olamayacak bucağında
Ocağı odsuz, çırası ateşşiz kalacak...
Ana bu
Bilir bilmesine yidip güttüğünü
Ben böylesine razıydım..onun
Dünyayı versen karşılığı yoklardan
Didinip çırpınarak
Bütün kardeşlerime yüreğinin en dip köşesinde
Yok tükendi demeden kulağımıza bıraktığı fısıltılara
Bu yan yan bitmez sevdaya,
Çalgısı icat olmadık şarkılara,
...kucağından düşürülmedik hasrete,
Adı unutulmaz bağlarla bostan olana..
Hatırdan silinmeze..hiç düşmeze dillerden
Hoş...o da beni böyle seviyor ya...
Evde şimdi..saysam...
Davul..saz...darbuka...
Yaylı, nefesli, çoksesli...
Islığımsa
Taaaa annemin bana
Sevgilimsin günlerinden kalma
Canyarısı ve emaneti

Seyfi Karaca..........Kasım / 10

2.5/5 Toplam verilen oy :