Küçüktü aklı ermezdi ölüme
Önce babasını kaybetmişti çocuk sonra annesi
Bir yurda verdiler orası çok kalabalıktı
Çocuk çok yalnız..
Daha çok küçüktü her şey onun için oyundu.
Babasını kaybettiğinde altında , gölgeleneceğini ağacı yıkılmıştı..
Annesini kaybettiğinde kimse ona öyle sarılmadı..
Sonra çocuk büyüdü okula başladı.
O her sabah erken kalkıp üzerini giyinip okula giderdi..
Arkadaşları annenin öpüşü ile uyanırken..
O iğrenç sesli bir alarmla kalmak zorundaydı
Her sabah okula yalnız gelmek zorundaydı..
Bir gün öğretmen bir ödev verdi ''anne ve babanızı anlatın'' dedi..
Çocuk bilmiyordu ki annesini babasını o küçükken ölmüşlerdi..
Ödev günü geldi sıra ona gelmişti
Öğretmen ödevi soruyor..
Çocuk ne yapacağını bilmiyordu..
Öğretmen ödev dedi.
Çocuk yok dedi
Neden dedi öğretmen
Annem babam yok benim dedi çocuk..
Çocuk artık büyüdü yaş on sekiz
Yurttan ayrıldı başarılı olmadığı okul hayatında zor bir hayat bekliyordu onu..
Ve ona kol kanat olacak bir babası yoktu..
Ve yavrum deyip sarılacak bir annesi.
Şimdi çocuk nasıl anlasın annesini üzenleri
Simdi çocuk nasıl tutunsun hayata kim destek çıksın ona
Onu hiç tanımayan akrabalarımı ?
Nasıl öğrenecek hayatı kimden..
Kim kaldıracak onu düştüğünde
Kim tuta bilir ki annenin yerini
Kim koruya bilir ki babası gibi..

2.5/5 Toplam verilen oy :