/…rakamlar içinde bir…en yalnız rakam
adamlar içinde ben…en yalnız adam…/
…
ha bir eşya…kompartımanda unutulan
ha bir yılan derisi soyulup çöle atılan
ha ben…a dostlar…!
.
nasıl da tıklım tıklım tenhayım bu devasa şehirde...bir bilseniz!
sanki kimsenin çalmadığı…tokmağı üşümüş
kırık dökük bir arka kapıyım…sadece rüzgâr açar
bir buz kalıbının içinde...
karanlığa doymuş ama gibiyim
her yanımdan köpük köpük yalnızlık taşar
..
mektubu yitik zarf misali /sokaklarında dost bir gölge arayan /yüreğim
her defasında zifiri sessizliklere bürünür
göz değmemiş mısra…
hiç bakılmamış ayna hüznünü yaşar
…

biliyorum…!
-kalabalığa da hasret kalacağım…yalnızlığa da-
gelmeyecek trensiz garlarda beklediğim yolcular
sanki güneşim çalınmış…ufkumda simsiyah bir perde var
.
sorularımın cevapları kayıp… harfsiz okuduğum tüm kitaplar
sahipsizliğimi sahiplenen yok…
bana benzer boz bulanık sular
içimde uçsuz bucaksız bir tenhalık…
sadece baykuşlar uçar
.....
hangi bulutu üflesem… artık yeşil değil yağmurlar
tepeden tırnağa işgalindeyim yalnızlığın...
vurmuyor kıyılarıma dalgalar
oysa damarlarımda…
bahar şelâlelerine dönüşmüş sevgi nehirleri akar
.
ah!
var mışım, yok muşum
kimin umrunda
beni kim arar, kim sorar
..
ayağa kalkın ölüler…!
kan kırmızı yağıyor kar
…
bu kent;
sanki içinde sadece benim yattığım koskoca bir mezar
ve bu kentte;
yüreksiz
ve bir sanrıdan ibaretmiş tüm kalabalıklar
…
..
.
//…tövbe haşa;
Yüce Allah’a eşitlendiğim tek husus
yalnızlık bir O’na…bir de bana mahsus…//

1985

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006

2.5/5 Toplam verilen oy :