-ihtiyar...!
bize s e v g i y i...
s e v m e y i...s e v i l m e y i anlat
.
/Sevmek:
"insan"ın ilâhi cevheri, “özü”dür./ dinle evlat...! –

kim ki sevmez...sevgiyi bilmez
ne gökte ne yerdedir
ne düşte ne gönüldedir
-sigara dumanı gibi hayal olur-
manasız geçen... boş bir ömürdedir
..
kim ki sevmez...sevgiyi bilmez
dalına ne serçe konar...ne de bahar uğrar
dört mevsimi kıştır
yanağına rüzgar çarpmaz
gönlündeki orman bozkıra döner...penceresi umuda bakmaz
şu güneşli dünyada içi hep ayaz
ömür boyu hasret çeker de...nefesi nefese değmez
...
ne bir şarkısı ne de anlatacak bir masalı olur
ne ayrılığı bilir ne kavuşmayı bilir
ne sitemi bilir ne özlemi bilir
cennette cehennem hayatı sürer...yaşarken çürür
paslı yüreğinde...sevgi yerine kapkara bir boşluk büyür
yangınları sönmez...
üzümsüz asmalar misali...tomurcukları çiçeğe dönmez
....

sevmeyi bilmeyen mutluluğu bilmez
ne sesin ne sessizliğin
ne senin ne sensizliğin farkındadır
bekleme salonları gibi...
yalnızlık senfonisi hüznünü yaşar her daim
dudaklar gülmez...
kulaklar duymaz...gözler görmez
oysa insan olan sever...ancak cesetler sevmez

.
vay haline!
yüreği sevgiyle dolmayanın
kıblesi sevgi olmayanın
..
vay haline!
sevmeyi bilmeyenin
sevgideki sırra ermeyenin
…
vay haline!
sevgiye erlik etmeyenin
sevgiye karşılık vermeyenin

/…sevenin sinesi han
sevmeyenin virandır.../

//…sevmek...
ne para ister ne pul ister
ibadetir...sadece inanmış kul ister…//

1986
*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006

2.5/5 Toplam verilen oy :