aaahh…!
ölü insan kokuyor düşlerim
kimi vatan…
kimi bir gaye-i hayal uğruna
birbirini öldürüyor gençleri ülkemin
.
ölüp öldürünce…
her şeyin güllük gülistanlık olacağına inandılar
oysa onlar da yaktıkları ormanda birer fidandılar
koyunlarını sevgili yerine…kurşunla dolduruyor gençleri ülkemin

ağıtlar arşı deliyor,
analar ağlıyor, ocaklar sönüyor
susmuyor namlular,
bombalar patlıyor, pusular kuruluyor
şehitler alnından…yetmiş milyon yüreğinden vuruluyor
bayraklara sarılıp dizi dizi tabutlarda
umutlarıyla düşleriyle...toprağa veriliyor gençleri ülkemin

her gün manşetlerde görmekten
nehir oldu çığlıklarımız…yorgun düştük ölmekten
öfkemiz yorgun, acımız yorgun
toprak bile doymuş…
akan kardeş kanını durdurun…! durdurun…!
barışa bansın herkes kalemini…yüreklerde barış büyüsün
ülkeme bahar gelsin...anaları gülsün
her yanı yaralı yurdumun…!
her yanı yaralı yurdumun…!

belli ki
zihinleri kirli...
“büyük acıları yaratan küçük insanlar”…;
ormanda yanan ağaçlar gibi birbirimizle tutuşturmak
dağlardaki koçlar gibi birbirimizle vuruşturmak
kardeşi kardeşle savaştırmak, acıları yarıştırmak istiyor
.
kardeşlik tarlasına kin tohumları atıyor…ayrımcılık otu ekiyor
her şey kanla çözülsün…vatan toprağı bölünsün
halklar birbirine düşman olsun…
memleketimin ahvali gizden gize konulsun istiyor

öyleyse…:
şimdi inadına acıları paylaşma
omuz omuza, yürek yüreğe ağlama
bir olma birlik olma
bir secdeye iki alın koyma zamanıdır
ki oyunları bozulsun
ekmek yerine kurşun yiyen çocukları ülkemin
mezarlarında rahat uyusun…ruhları huzur bulsun

zira sevgiden başka paylaşacak hiçbir şeyimiz kalmasa bile
“kankardeşliği”…
Adem ile Havva’dan yazgısal bir mirastır bize
öyleyse…kara toprağın hiçbir ayrım yapmadan herkesi bağrına bastığı gibi
“insanı insana sığdırıp”…sıkı sıkı sarılmalıyız birbirimize
.
artık “can” yerine barış ekmeliyiz…daima acıyla hemhâl olmuş bu topraklara
ki ölüm olup azalmak yerine…
öldüğümüz yerde yeşerelim…dal-budak verip çoğalalım
böylece bugüne kadar yitirdiğimiz onca yiğidi…
umuda filizlenecek barış için ekmiş olalım
.
umut bileyleyelim ki umutsuz kalmayalım
göğün tüm yıldızları sönse dahi…
bir daha…
ne her gün dizi dizi genç tabutları sayalım…
ne de bir cana kıyalım
sevgiyle gülmeyi öğrensin çocuklar…acıyla ölmeyi değil
ışıl ışıl çiçek olsun çocuk göz bebeklerinde…barışı yayalım

/…aaahh çocuklar ah…!
demem o ki…
bizler aynı hayalin çocuklarıyız
.
kurşun yerine kalem tüketirsek
ölüm yerine yaşam üretirsek
yumruk sıkmak yerine tokalaşırsak
ayrışmak yerine kaynaşırsak
altında yaşadığımız aynı gökyüzü
ve bu topraklar üstüne doğan güneş yeter hepimize
güvercin payı paylaşırsak…/

//…aaahh çocuklar ah…!
nasıl da hüzün kokar mezarlıklar
sanki bir kızıl karanfil göğsümdeki yara…yıllardır kanar…//

1993
*tahsin özmen bez bebekler de üşür çatım&baskı yay ank 2006


* *Bu şiir Elazığ Bingöl kara yolunda kurşuna dizilen 33 ere ithafen yazılmıştır.

5.00/5 Toplam verilen oy : 1