-ben hep kendime yaslanıp ağladım
acının mağrur ihtişamına sarınıp...
hançeri önce kendi göğsüme sapladım-

hiç rüzgâr olamadım...hep yaprak
hiç kazma kürek olamadım...hep toprak
hiç yağmur olup yağamadım...hep ıslak
.
siz bilmezsiniz...!
ne çok zindandır böyle yaşamak
güneş görememek...hep gölge kalmak
.
mutlu mu sanırsınız kanayan gülleri
oysa ağacın hep aklındadır...kırılan dallarını eğilip almak

/...bırakma beni diye ağlar sahipsiz iki damla gözyaşı
zira korkaklara göre değildir uçurum
kendince yürüyemez hiç bir gölge
dost bağında üzüm olmak için... şems misali yanar tutuşurum
.
ağlarsam kıskanır yağmurlar
oysa hayat biraz iç çekiş biraz da iç döküştür
herkes kendi cennetini yaratır külünden
uçurtma ölürse ancak özgürlükten ölür.../

1983
*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı yay,ank,2006

5.00/5 Toplam verilen oy : 1