bazen…
dert dinlemekten kaldırımlar da yorulur
ve umutlar siyaha döner
kuytularda hüzün büyür...kimseler kalmayınca

biz hatırladıkça başkaları unutur
ve cenazesi kaldırılır vefanın
kapının tokmağı nasıl da üşür...kimseler çalmayınca

dallarının taşıyabileceği kadar meyve verir hayat ağacı
ve ölüm hep yaşamın kıyısında durur
bütün dertler toprağın kabulüdür...kimseler almayınca

/… bir insan kabuğa aşeren yara gibi dosta aşerer mi?
olsa olsa bu…ateşin bir tutam serinliğe özlemi…/

kimse yok mu…?

1991

tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006

2.5/5 Toplam verilen oy :