Anneciğim…!
başucumda bana anlattığın…
“Temel okula yeni başlamıştı.” fıkrasını hatırlayınca
işaret parmağını bir namlu gibi üzerimde gezdiren Öğretmenime…
gülen yüzümle sobelendim
.
en iyi arkadaşım ölen “Mırmır’ı” hatırlayınca da
ağlayan yüzümle
.
bana…
derste gülmek, ağlamak, konuşmak yasak dedi
ve hatta sevmek bile yasak dedi
.
oysa sen…;
konuş dedin…konuşmayı
sus dedin…susmayı
gıdıkladın… gülmeyi
kucakladın…sevmeyi öğrendim Anne…!
.
sen uyumadan büyünmez derdin
Öğretmenin sınıfta uyunmaz diyor
.
kafam karıştı….
.
konuş diyor
sus diyor
çocukça diyor
sen çocuksun bilmezsin diyor
ama yine de sürekli soruyor
.
sanki ağaçkakan beynimi oyuyor…!
.
hani ben…!
bir çocuğun…zamanla adam olacağını
.
büyümenin…çocuk olmamak anlamına gelmediğini
.
öpüşünce insanın bebeği olmadığını bilmesem neyse…


Öğretmenim,
çizdiğim resimlerde…;
“Neden çocukların elleri, kulakları hiç yok? ” diye soruyor Anne…!
.
O’na abileri, ablaları anlatmamış mı ki…;
Okul’da…
öğretmene sobelenmenin cezası
kulakları çekmek,
avuçlara cetvel yemek
.
ve tüm resimlerimde “Niçin…
-senin…
meleklerin tuttuğu “El Feneri” ve “Dünya’nın Sobası” dediğin-
Güneş var? diyor
.
sanırım,
sokak çocuklarının en çok ellerinin, kulaklarının üşüyeceğini
.
geceleri…çocukları devlerin kaçıracağını bilmiyor Anne…!
...
..
.
/…oysa…;
okumasını bilene…
bir çocuğun yüreği…kırk ciltlik romandır
bazen…
boyundan büyüktür gölgesi…sırrı “zamandır”
.
//… her beşik sallanmak ister
bahar bilir annesinin yüzünü her çocuk,
babasını masal…gökkuşağına inanmak ister
yıldızlar…
gökyüzünün sivilceleridir
her karanlık…güneşle aydınlanmak ister…//
*
**
***
“kılavuzum ol…
çocuk parkına dönsün sol yanım,
umut saçsın yarınlar için her ufuk…!
-umuttan gayrisi eğlemez bizi-
yüreğime umut eken özgür çocuk…! ”
…
..
.

1983

tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006

Tahsin Özmen

5.00/5 Toplam verilen oy : 2