Sevgili, yeşil yosun, mavi deniz,
Günahkar şehir ve saat kulesi.
Sen ve ben bu şehirde bir hayaliz,
Bedenlerimiz sevdanın gölgesi.

Bir sevdaya adanmış açan her gül,
Ve gülün dikenindedir esrarı.
Siyah güle nerden vuruldu gönül?
Siyah gül ki, hâlâ çözülmedi sırrı.

Omuzların, gözlerin ve saçların,
Heykeltıraşa ilham verir gibi.
Güzelliği saçındandır kadının,
İpeği kahrından öldürür gibi.

Gözleri aydınlık, gölgesinde nur,
Ey gönül sultanı, ruhumun eşi,
Güneş sedasını kalbimde bulur,
Sen ki gölgene hapsettin güneşi.

Ölen aşıklar güzün gömülürmüş,
Ölmeyen aşkların mevsimiymiş bahar.
Leyla Mecnun`uyla kaç bahar görmüş?
Düşün, sana adadığım kaç mevsim var.

Dalga sesleri ve martı çığlığı,
Bana gülen yüzünü hatırlatır.
Gök gürültüsü yırtar kulağımı,
Aşk; gürlemeden bir gönle yağmaktır.

Ömür çok çabuk bitiyor sevgili,
Mevsim hazan, gırileşti bulutlar.
Gel! Aşk celladının bükülsün beli,
Sevdana sürgün yaşanmaz bu kadar.

Şu bulutlar belki çıkmaz yarına,
Papatyalar, baharı müjdeledi.
Aldırmadın da kopan feryadıma,
Yuvasında bir güvercin titredi.

Hırçın gözlerle bakma ey sevgili,
Daha dinlemedin serenadımı.
Sevdamın cihanda bulunmaz emsali,
Serenadım ki, susturur sazımı.

Ve ben sevgili, sürerim izini,
Beyaz martıların çığlıklarında.
Sana döndürür rotasız dümeni,
Azgın dalgalar teknemin altında.

Şimdi, ipek saçlar, o buğulu gözler,
Hesap versin titreyen yüreğime.
O yürek ki, yokluğunla dans eder,
O yürek ki, küsmüş kendi tenime.

2.5/5 Toplam verilen oy :