Bu bendeki emel kimin nesidir
Ruhun arzusudur, kalbin sesidir
Bu bana Mevla’nın hediyesidir

Yanık yüreğimin dilisin gülüm
Seslenirsen beni götürsün ölüm.

Türküyü söyledim sözü bitirdim
Tepeye tırmandım düzü bitirdim
Ona gönül koydum yüzü bitirdim

Dağlarımın hoyrat yelisin gülüm
Yaslanırsan beni götürsün ölüm.

Renk içinde elvan elvan rengi var
Sanmıyorum samimiyet dengi var
Hayat ile elli yıldır cengi var

Bahçelerin gonca gülüsün gülüm
Süslenirsen beni götürsün ölüm.

Yılların boyunca gitmemiş acı
Ne bilir kardeşin, ne duyar bacı
Gözyaşları olmuş derde ilâcı

Yaralı kalbimin pilisin gülüm
Paslanırsan beni götürsün ölüm.

Çiçekli ovalar, dumanlı dağlar
Kuzusuz yaylalar, meyvesiz bağlar
Pınarın başında bir gelin ağlar

Baharımın azgın selisin gülüm
Islanırsan beni götürsün ölüm.

Gözü kara, bahtı kara yetiştin
Güçlükleri yara yara yetiştin
Bir vefasız haylaz yara yetiştin

Yemin ederim ki delisin gülüm
Hislenirsen beni götürsün ölüm.

Çalılıkta çakal, sahrada aslan
Kayalıkta kartal, kovukta yılan
Dertli alageyik, yaralı ceylan

Kaleli ahrazın elisin gülüm
Uslanırsan beni götürsün ölüm.
Ahraz: Sağır, dilsiz
_Emel Manav’a --
Zülfikar Yapar Kaleli

2.5/5 Toplam verilen oy :